In de week #116

Over wat ik schrijf, zeg, zie, lees, luister, denk en tegenkom

Ik vrees dat dit een zeer beknopte nieuwsbrief gaat worden. De griep heerst, waardoor het werk toeneemt en het IFFR is losgebarsten. Ik had daardoor niet eens tijd vandaag een politieke opinie voor Joop te schrijven. Maar goed, gebrek aan politieke meningen is niet echt een acuut probleem in deze tijd.

Ik kwam daardoor helaas echter ook niet toe aan schrijven over veel mooie dingen die ik beleefde, bijvoorbeeld het energieke concert van Barbara Pravi in De Doelen, of de magische animatiefilm Flow die nu in de bioscopen draait.

Om het nog spannender te maken kreeg ik net voordat ik dit begon te tikken een app of ik zo meteen mee wil naar de Italiaanse film Vermiglio die over minder dan twee uur begint, dus het wordt ook nog een race tegen de klok. Daarom alvast excuses voor alle tikfouten.

Op bezoek bij de dood

Ik weet niet het of het particulier is maar de dood lijkt de laatste tijd driftig rond te waren. Op het wereldtoneel natuurlijk waar allerlei mannen vinden dat het zaaien van dood en verderf een effectieve manier is om hun zin door te drijven (spoiler: dat is het niet). Maar ook in mijn omgeving. Ineens vallen mensen weg die ik heb gekend of waar ik samen mee heb gewerkt. Dat is niet alleen verdrietig maar ook confronterend, in de zin dat je na gaat denken over waar je niet aan wilt denken. Althans bij mij. Ik weet van mensen die met de dood geen enkele moeite hebben en zelfs de playlist voor op hun afscheid al hebben gemaakt. Ik huiver al bij de gedachte. Ik niet, ik duw het weg. Tot nu.

Op het festival zag ik de nieuwste film van Costa-Gavras, een regisseur die grote invloed heeft gehad op mijn politiek bewustzijn. Inmiddels is de regisseur 92 en heeft hij een film gemaakt over onze ongemakkelijke relatie met de dood. Ik vond het tot mijn eigen verrassing een verpletterende ervaring. Le Dernier Souffle laat je huilen maar ook lachen en vooral denken over waarom we zo’n paniekachtige verhouding hebben met de dood, terwijl die in andere culturen juist veel meer omarmd wordt.

Ik schreef er vanochtend een stuk over, fijn als je het leest.

Lees: Als de dood op je schouder tikt

Meegesleept in een avontuur

Verrast werd ik ook door de ruim drie uur durende film Le Comte de Monte Cristo. Ik had een avonturenfilm verwacht in de orde van de Drie Musketiers maar deze film stijgt daar ver bovenuit. Ik weet niet goed waarom. Ja, de beelden zijn spectaculair, het acteerwerk uitstekend en de 1500 pagina’s tellende roman biedt genoeg plotwendingen om er stevig de vaart in te houden. Toch lijkt film meer te hebben. Misschien zijn het de dialogen, de gedachten over liefde, trouw, verraad en wraak. Het verhaal speelt zich af op grote landhuizen en kastelen maar het is tekenend dat in een scène even heel subtiel wordt gemeld waar al die rijkdom vandaan komt als een van de hoofdpersonen trots een maquette van een slavernijschip toont. Het zit vol met dat soort terloopse slimmigheden. De slotscène met daarin de twee woorden waar het leven om draait, blijft ook hangen.

Het verhaal van de Graaf van Monte Cristo is, net als bijvoorbeeld zijn andere klassieker De Drie Musketiers, niet helemaal verzonnen. Alexandre Dumas, een van de beroemdste schrijvers ter wereld van wie ik pas recent ontdekte dat hij zwart was, baseerde zijn roman op de lotgevallen van Pierre Picaud, een schoenmaker die ten onrechte van verraad werd beschuldigd,

In Frankrijk was het de sensatie van 2024 en trok de film al 9 miljoen bezoekers. De regisseur was op het IFFR aanwezig. Hij vertelde dat hij een film wilde maken als een soort opera, in de zin dat het een overweldigende ervaring moest worden. Hij toonde zich een echte Fransman door op te merken dat het verhaal al vele malen verfilmd is maar nog niet zoals hij dat heeft gedaan. “Over een paar maanden verschijnt er bijvoorbeeld een Italiaanse tv-serie over het verhaal. Ik nodig u uit ook die te bekijken en de vergelijking te maken,” sprak hij lachend.

Vanaf 10 april is Le Comte De Monte Cristo ook in Nederland in de bioscoop te zien. Kies vooral een zo groot mogelijk scherm.

Hier de trailer.

Dromen van een betere wereld

Ik probeer me, met het oog op mijn eigen geestelijke gezondheid, niet de hele dag druk te maken over wat Trump, Musk, Poetin, Wilders en al die andere enge clowns nu weer gezegd of gedaan hebben. Dat lukt natuurlijk niet. Alleen zijn het gedachten die ik verder niet noteer en waar ik verder niets mee doe. In andere landen kun je nog de straat op gaan om te demonstreren maar in Nederland heerst nu eenmaal meer berusting.

Misschien moet het verzet anders georganiseerd worden. En zo viel me ineens plan binnen om de wereld te redden met behulp van Musk, zonder dat hij het weet.

Lees: Met Musk de wereld redden

Sociale media

Dank

Tot zover deze korte festivaleditie van In de Week, de persoonlijke nieuwsbrief van Francisco van Jole. Dank voor het lezen, je aandacht en voor alle reacties. Volgende week echt weer meer. Ken je iemand die In de Week ook leuk zou kunnen vinden? Stuur deze editie dan gerust door.