In de week #124

Over wat ik schrijf, zeg, zie, lees, luister, denk en tegenkom

Zaterdag liep ik koningin Máxima tegen het lijf. Nou ja, tegen het lijf is overdreven, we passeerden elkaar op veilige afstand. Ze bezocht incognito en in alle rust de kunstbeurs Art Rotterdam in Ahoy. Een tijdje later, tijdens het verorberen van een broodje in het food court, zag ik een paar tafeltjes verderop prins Constantijn met een bakje pasta van de food truck. Noem me naïef maar ik werd meteen weer verliefd op Nederland vanwege zoveel gewoonheid.

Ik ging natuurlijk naar Art Rotterdam voor de kunst. De kunstbeurs bestaat al 25 jaar en wordt ieder jaar belangrijker, de verhuizing naar Ahoy zal dat alleen maar versterken. Als je wilt weten wat ‘the state of the art’ is moet je erheen. De beurs gaat natuurlijk om verkopen maar er is een onderdeel, Prospects, waar jonge, recent afgestudeerde kunstenaars exposeren. Het is veel te veel om allemaal op te noemen dus ik wil me beperken tot drie kunstwerken die me speciaal raakten.

Grazia Gallo toonde een gedekte tafel zoals ze die kent uit haar geboortestreek in Zuid-Italië. Maar al het voedsel is gecoat met zilververf. In plaats van smakelijke gerechten zie je iets dat er industrieel uitziet. Lokale winkels met hun eigen producten zijn verdrongen door supermarkten die overal hetzelfde aanbieden, in glimmende verpakkingen. De band die er is tussen wat je eet en je omgeving is weggefabriceerd. Dat geldt voor veel meer dan voedsel. Wat is er nog over van je eigen thuis? Die vraag fascineerde me en zette me aan het denken over wat er in mijn huis echt van mezelf is.

Ahn Sung Hwan trof me met een installatie getiteld Asian Macho Man! die gaat over hoe een jongen man wordt, in dit geval hijzelf. Links zie je hem op de foto als tiener, in taekwondopak. “Ik zie iemand die zich sterker wil voordoen dan hij is”, zei de kunstenaar. Dat was echt een eye opener voor me. Ineens dacht ik terug aan mijn eigen jeugd, de helse worsteling, het geweld dat je jezelf moet aan doen om geaccepteerd te worden in de macho-wereld. De watermeloen rechts is het symbool van mannelijkheid. Op social media tonen mannen hun kracht door watermeloenen stuk te slaan.

Ik was zo gefascineerd door de installatie Solarium van Elia Kalogianni dat ik vergat een betere foto te maken. Op drie videoschermen zie je intrigerende opnames van kunstmatig zonlicht. Kalogianni zelf die onder een zonnebank ligt, tulpen die groeien in een kas met kunstlicht, paarden die gehouden worden in een stal waar de zon niet door kan dringen en kippen in een vee-fabriek die het daglicht nooit te zien krijgen. Alsof ze allemaal in een kolonie op Mars wonen. Zonlicht, misschien het belangrijkste ingrediënt van leven, uit een machine. Waar zijn we mee bezig?

In de Week heeft er deze week veel nieuwe lezers erbij gekregen, vooral dankzij Lauren Verster die hier op substack en Instagram marketingpraktijken aan de kaak stelt. Welkom allemaal. Ik hoop dat het lezen je net zoveel plezier oplevert als mij het maken.

Veel schoonheid, weinig inhoud

Dit is Celeste Dalla Porta, de actrice die Parthenope speelt in de gelijknamige film van Paolo Sorrentino, de regisseur die de wereld 12 jaar geleden verraste met La Grande Belleza. Het probleem met deze nieuwe film zie je op de foto. Parthenope is een mooie vrouw die al even mooi lacht. Alleen doet ze dat de hele film en kom je niet veel meer over haar te weten. Ze praat net als de rest van de cast in aforismen, van die zinnetjes die bepaalde mannen graag rondstrooien. “Vind je niet dat verlangen een mysterie is en seks de begrafenis ervan?” Nou, dan was dit de koffie met cake toe.

Lees: Lust zonder inhoud

Veel lelijkheid, meer inhoud

Van een totaal andere orde is The Seed of the Sacred Fig, een in het geheim opgenomen Iraanse film over de volksopstand tegen de islamitische dictatuur. Die brak uit nadat de 22-jarige Mahsa Amini werd doodgeslagen door de religieuze politie omdat haar hoofddoek niet goed zat. Vooral jonge vrouwen gingen op straat op moedig de confrontatie aan met de onderdrukkers.

Tegen die achtergrond speelt een familiedrama van een onderzoeksrechter die het ene na het andere doodvonnis moet tekenen terwijl zijn eigen dochters de opstand steunen. De drie uur durende thriller laat zien hoe gewelddadig maar ook geraffineerd een dictatuur te werk gaat. Dat de democratie nu in veel landen bedreigd wordt, maakt de huiveringwekkende film nog relevanter.

Lees: De PVV van Iran

Hoop voor de toekomst

Steeds meer mensen overwegen Amerikaanse producten of diensten te boycotten of doen dat al (hallo Substack!). Uit een enquête kwam naar voren welke mensen daar het meest toe bereid zijn, dat zette me aan het denken en ik schreef er mijn zondagse opiniestuk over.

Lees: Welke mensen zijn het meest geneigd Amerikaanse producten te boycotten? Het antwoord zal je verbazen

Franse thriller

Ik probeer, na jaren DuoLingo, sinds een jaar serieus Frans te leren en lees daarom boeken in die taal. Dit keer een thriller uit 1950 van Georges Simenon, een van de beroemdste misdaadauteurs. Het lastige aan over thrillers schrijven is dat je natuurlijk niks wilt weg geven. Het is als praten over een vakantie zonder te willen zeggen waar je heen bent geweest of wat je gezien hebt.

Lees: Moord in Parijs

Altijd harder lopen

Iets anders dat ik probeer is hardlopen in een tempo waar ik me niet voor hoef te schamen. Je begrijpt, dat gaat me niet makkelijk af. Voeg daarbij dat ik nogal onhandig ben waardoor ik me opgaf voor een race die iets heel anders blijkt te zijn dan ik dacht. Dus de vraag is: ga ik ooit de finish halen?

Lees: Zelfs dit kan ik niet

Social Media

Merci

Tot zover deze editie van In de Week, de persoonlijke nieuwsbrief van Francisco van Jole. Veel dank voor het lezen en je aandacht. Likes zijn zeer welkom, commentaar en opmerkingen ook. Ik lees alles en antwoord zoveel mogelijk.

Steeds meer mensen ontvangen deze nieuwsbrief en dat maakt het maken nog leuker. Dus ken je iemand die In de Week ook zal waarderen? Stuur deze dan door. Krijg je deze nieuwsbrief doorgestuurd? Abonneer je dan, helemaal gratis en ontvang In de Week iedere zondagavond.