In de week #127

Over wat ik schrijf, zeg, zie, lees, luister, denk en tegenkom

De lente is definitief gearriveerd en ik weet niet hoe het met jou is maar ik merk dat ik zelf ook weer helemaal opleef. Ik zag deze week twee films (een goed, een waardeloos), las een fascinerend boek, zag een briljante theatervoorstelling, maakte een prachtige wandeling en boekte ook nog vorderingen bij mijn pogingen een betere hardloper te worden. Je leest het allemaal in deze nieuwe In de Week. Een extra welkom voor alle nieuwe lezers die er deze week zijn bijgekomen. Heel fijn.

En o ja, ik maakte me ook nog kwaad. Dat klinkt naar maar is juist een goede zaak. Althans, dat las ik deze week in de Volkskrant waar Michael Persson instemmend de zes regels aanhaalt die journalist Masha Gessen heeft opgesteld om de machtsovername door Trump en consorten tegen te gaan. Wees woedend is regel nummer 4. Multitalent Elfie Tromp (dit is een volgtip voor Substack) wees daar in haar theatershow ook al op. Woede kan een bevrijdend wapen zijn. Dus luchtte ik deze week toch ook maar even mijn hart over Pieter Omtzigt en de nieuwste fratsen van het kabinet dat hij mede gesticht heeft.

De lente is natuurlijk niet woedend, die is bevrijdend. En gelukkig en teder en lief. Blije woede, zou dat bestaan of moeten we het uitvinden?

De Week van het Lijden

Laat ik maar met de woede beginnen, dan kan het daarna weer gezellig worden. Ik maakte me kwaad over het vertrek van Pieter Omtzigt. Ja, natuurlijk heb ik begrip voor zijn geestelijke gezondheid maar dat wil niet zeggen dat ik geen kritiek heb op deze politicus die het land met een afgrijselijke regering heeft opgezadeld waar zelfs de eigen kiezers niks meer van moeten hebben.

Ik ben niet christelijk maar wel cultureel katholiek. Zijn vertrek op Goede Vrijdag, het einde van de Week van het Lijden, werd her en der gekoppeld aan het messias-syndroom waar hij aan zou lijden. Maar kijk eens naar wie hij is vernoemd, de apostel Petrus, wat deed die in de nacht voor Goede Vrijdag en hoe lijkt dat op de houding van deze Pieter?

Hoe kon hij überhaupt zo heilig worden verklaard? Wat staat ons nog te wachten? Ik schreef er mijn zondagse opiniestuk over.

Lees: De aanstaande wederopstanding van Pieter Omtzigt

Er is altijd hoop

Het beste dat ik deze week meemaakte was met stip de theatervoorstelling Nergens Anders van Micha Wertheim. Woede is aan hem geloof ik niet besteed. Hij beschouwt zichzelf en de wereld van een afstand om te doorgronden wat er in hemelsnaam aan de hand is. Dat leidt tot een scherpe maar ook grappige verwondering.

Wertheim tart alle regels van het theater. Of weet ze te buigen in onmogelijke bochten, zo kun je het ook zien. Ik heb bijvoorbeeld een keer een voorstelling van hem bijgewoond waar hij zelf wegbleef en zijn rol vervuld werd door een robot. En ja, dat was heel grappig.

Nergens Anders was weer net zo verrassend. Dat stelde me voor een dilemma omdat ik er graag wat over wilde schrijven maar ook absoluut niets wilde verklappen. In het stuk dat ik schreef, probeer ik uit te leggen waar het om gaat. Ik wijs ook op de enige voorstellingen waar nog kaarten voor beschikbaar waren. Die zijn inmiddels weg, begreep ik uit de reacties. Maar voor de volhouders: er zijn vaak wachtlijsten bij theaters voor plaatsen die op het laatste moment toch vrijkomen. Ik zou het er op wagen want dit zie je nergens anders.

Lees: Niks meer over Nergens Anders

Een boek om van te dromen

Het is een dun boekje maar toen ik er in begin te lezen voelde het alsof ik in een vreemde wereld tuimelde en meegesleurd werd in een verhaal dat de ene bizarre wending na de andere maakt. Om steeds op hetzelfde punt terug te keren.

Untold Night and Day, dat me werd aangeraden door een razend populaire leesclub die ook op Substack zit, is geschreven de Koreaanse literaire sensatie Bae Suah en helaas niet in het Nederlands vertaald. Misschien komt het ook door Korea, een land waar ik weinig van weet. Het boek wekt een vervreemding op zoals de Koreaanse Oscar-winnaar Parasite dat ook doet, of De Vegetariër van Nobelprijs-winnaar Han Kang. Blij dat ik er via dit boek even mocht ronddwalen.

Lees: Leven in een trip

Een schakende vrouw

Diep in de kelders van Netflix trof ik een Franse film uit 2009 die de Nederlandse bioscoop nooit haalde. De film bleek echter zo actueel dat je haar bij wijze van spreken alsnog in roulatie zou kunnen brengen.

Joueuse vertelt het verhaal van een kamerverzorgster op Corsica die plots wil leren schaken. Daarbij loopt ze tegen de ongelijkheid in de samenleving op. Zowel omdat ze vrouw is en mannen de schaaksport beheersen als omdat ze uit een sociale klasse komt waar schaken ongebruikelijk is.

Ik vond de film zo mooi dat ik meteen de roman heb besteld waar deze op gebaseerd is. Daar kom ik later op terug.

Lees: Feministisch schaken

Wat we kwijt zijn geraakt

Over ongelijkheid gesproken. Door de politiek van Trump kunnen een heleboel vanzelfsprekende zaken plotseling niet meer. Bijvoorbeeld het bevorderen van diversiteit en empathie. In 2008 deed ik in Parijs met een groep Twitter-vrienden (dat bestond toen nog) mee aan een wereldwijd hardloop event van Nike dat een dergelijk doel had. Toen ik deze week in het vintage shirtje ging hardlopen realiseerde ik me dat zo’n Human Race nu niet meer gehouden zou kunnen worden door een Amerikaanse multinational. Want ‘woke’.

Over 2008 gesproken, Hassan Bahara haalt me in een dit weekend verschenen essay in de Volkskrant aan als voorbeeld van het optimisme dat de digitale wereld indertijd beheerste. Ook dat gevoel is verdwenen, helaas. Ik deel de kritiek op sociale media, het is een van de redenen dat ik deze nieuwsbrief begonnen ben. Maar het lukt mij niet om me er totaal los van te scheuren. Ik beken dat ik sinds kort zelfs weer op Instagram gluur. En weet je, ik kreeg meteen weer meer zin in hardlopen door de fanatieke renners die ik daar volg. Dat is ook een effect. Gelukkig wel.

Lees: Deze hardloopwedstrijd kan nu niet meer

Deze film loopt niet zo lekker

Vanmiddag ging ik naar een voorpremière van The Salt Path, de film naar de gelijknamige wereldwijde bestseller. Een boek dat ik overigens niet gelezen heb, wat bij verfilmingen meestal een plus is. Helaas werd ik erg teleurgesteld. Het acteerwerk van Gillian Anderson en Jason Isaacs is overdreven, de cliché’s buitelen over elkaar hebben en het verhaal struikelt over zijn eigen lijnen.

Zelfs als wandelfilm valt The Salt Path tegen. Een kenmerk van wandelen is dat bijna iedereen die je tegenkomt aardig en behulpzaam is. In deze film is dat eerder het tegenovergestelde, zonder dat duidelijk is waarom. De beelden van het wandelen zijn ook niet erg bijzonder, ondanks het indrukwekkende landschap. Sorry, ik kan er niks anders van maken. In de stoel naast me zei een onbekende na afloop ‘wat prachtig’. Dus de meningen verschillen.

Ik hou er niet van om te schrijven over films of andere dingen die ik slecht vind, daarom schreef ik eenmaal weer thuisgekomen maar een verhaal over de geweldige wandeling die ik zaterdag zelf maakte in Limburg. Al kon ik niet voorkomen dat de in de bioscoop opgelopen knorrigheid er toch in door bleef klinken.

Lees: Lekker makkelijk zo’n app

Sociale media

franciscovanjole

A post shared by @franciscovanjole

Tot zover deze editie van In de Week, de persoonlijke nieuwsbrief van Francisco van Jole. Volgende week hopelijk weer meer vrolijkheid. Dank voor het lezen, je aandacht en voor alle reacties via mail en comments. Met een like maak je me blij. Ken je iemand die In de Week ook leuk zou kunnen vinden? Stuur deze editie dan gerust door.