In de week #128

Over wat ik schrijf, zeg, zie, lees, luister, denk en tegenkom

Ik moest met Koningsdag werken dus het is eigenlijk allemaal aan me voorbijgegaan maar toen ik aan het einde van de middag naar de supermarkt ging kwam ik langs de vrijmarkt. Veel lachende mensen, nog meer met oranje kledingstukken en verder een feest dat deed denken aan wat ooit het geweldige Dunya in Het Park was, het helaas opgeheven grootste multiculturele feest van Nederland. Ik zag Surinamers die pannenkoeken bakten, Marokkanen met - geniaal - zelfgekweekte tomatenplantjes in koffiebekers (50 cent) en zo verder. Ik weet niet hoe het in de rest van Nederland is (ben waarschijnlijk de enige Nederlander die op die dag nog nooit in Amsterdam is geweest) maar in Rotterdam is Koningsdag echt een diversiteitsfeest. Dat is natuurlijk ook het goede aan Oranje, op zichzelf een nationaal symbool dat niet zoals een rood-wit-blauw als snel nationalistisch is maar juist erg inclusief. Iedereen kan oranje zijn. Een oranje vlag kun je ook niet ondersteboven hangen om enge propaganda mee te bedrijven.

Ik liep de supermarkt binnen en realiseerde me het ineens: ik ben dan wel geen monarchist maar wel een orangist.

Welkom bij deze editie van In de Week. Ik was natuurlijk weer even bang dat ik te weinig meemaakte om deze te vullen maar dat bleek reuze mee te vallen. Ik las een boek, zag een film, ging viral met een clipje (alleen al bij De Nieuws BV op Instagram 130k views), werd high zonder drugs en bedacht een eigen complottheorie die ik ook nog durfde opschrijven.

Deze week valt er ook nog wat te winnen. Lees verderop wat.

De ultieme showgirl

Laat ik eens beginnen met de teleurstelling van de week. Ik ging naar The Last Showgirl met in de hoofdrol Pamela Anderson. Ik ben best een soort fan van haar, was een tijd geabonneerd op haar nieuwsbrief The Open Journal, die je ook hier op Substack vindt, en woonde een optreden van haar bij in Las Vegas, de stad waar de film speelt. Dus de condities leken prima aanwezig maar toch werd ik maar niet geboeid. Ik moest wel vaak aan andere films denken, van The Substance tot Showgirls, die ramp van Paul Verhoeven.

In een stuk legde ik uit waarom de film tegenviel dus dat ga ik hier niet herhalen. Maar ik wil er wel op wijzen dat anderen er wel van genoten hebben. “Ik vond hem juist goed! Heel herkenbaar om afgedaan te worden. Vanwege je ouder worden. Misschien eerder een vrouwenfilm”, luidde een reactie op mijn site. Dat laatste is overigens denk ik niet wat er speelt. Ik zag de film in gezelschap van twee vrouwen en we waren na afloop alle drie min of meer dezelfde mening toegedaan.

Lees: De magie van Pamela Anderson

Opgesloten door je omgeving

Wel enthousiast was ik over De Schaakspeelster, een korte roman waardoor ik me helemaal op het Griekse eiland Naxos waagde. Op de foto hierboven zie je overigens Paxos, dat er alfabetisch dichtbij in de buurt ligt, en waaraan allemaal herinneringen naar boven kwamen. Je ziet, je hoeft geen ticket te kopen om je op vakantie te voelen.

Vorige week schreef ik over de film Joueuse uit 2009 die je op Netflix kunt vinden. Die maakte me nieuwsgierig naar het boek waar het verhaal op gebaseerd is. Ik bestelde een exemplaar van de roman uit 2006 via Boekwinkeltjes en las die in één ruk uit. Het boek bleek nog beter dan de film en bovendien totaal anders. Op The Storygraph is het enthousiasme minder, drie van vijf sterren, en wordt het boek als ‘luchthartig’ gekwalificeerd. Ik voelde me natuurlijk meteen dom. Moest ik daar wel zo enthousiast over zijn? Wat zullen de lezers wel niet denken? Maar verdomd, over dat effect gaat het boek juist.

Ik verloot het exemplaar dat ik heb. Als je kans wil maken, stuur me dan vóór donderdagochtend 12:00 uur een reply. Je hoeft er niks bij te zeggen (mag wel natuurlijk). Uit de inzenders kies ik een willekeurige winnaar en neem daar dan contact mee op voor het postadres. In de volgende nieuwsbrief wordt de gelukkige vermeld (of niet, als die anoniem wil blijven).

Lees: Romantisch schaken in de klassenmaatschappij

Nee, dit is geen complot

De opinie die ik iedere zondag schrijf gaat dit keer over de oorlog. Niet de oorlog die er misschien aankomt maar de verborgen oorlog die wellicht al jaren gevoerd wordt. Steeds vaker gebeuren er vlak voor verkiezingen in Westerse landen gekke dingen. Vanochtend weer een auto die inrijdt op mensen in Vancouver. Maandag zijn er in Canada verkiezingen.

Ik schreef aan het begin van de avond op wat ik daar over denk.

Lees: Blind voor Moskou

Jezelf high rennen

Over twee weken doe ik in Parijs mee aan een 10 km hardloop wedstrijd. Dus ik moet trainen en nu echt. Zoals wel vaker bedenk ik dan tijdens het lopen van alles dat ik opschrijf als ik thuiskom. Nu onder meer over de geluksstoffen die mijn lichaam aanmaakt als ik ren zoals ik wil rennen.

Lees: Maak je eigen drugs

Sociale media

denieuwsbv

A post shared by @denieuwsbv

Dank

Tot zover deze editie van In de Week, de persoonlijke nieuwsbrief van Francisco van Jole. Strak ga ik iHostage kijken op Netflix omdat een lezer wilde weten wat ik daarvan vind. Kijk, dat kan ook.

Ik vind het een eer dat je tot hier gekomen bent. Dank voor het lezen, je aandacht, interesse en voor alle reacties via mail en comments. Met een like maak je me blij. Ken je iemand die In de Week ook leuk zou kunnen vinden? Stuur deze editie dan gerust door.