In de week #129

Over wat ik schrijf, zeg, zie, lees, luister, denk en tegenkom

Je ontvangt deze nieuwsbrief iets eerder vanwege Dodenherdenking. Daarover verderop wat gedachten maar eerst even dit: Ik heb na een paar weken dapper volhouden weer een terugval met mijn Instagram-verslaving. Ik had de app weer op mijn iPhone geïnstalleerd met het idee dat ik nu wel kon matigen maar het blijkt net als met roken: eens een junk, altijd een junk.

Dus lag ik deze week weer tot diep in de nacht gehypnotiseerd naar het scherm te staren, veelal naar bizarre clipjes van politieachtervolgingen, vega-recepten of duurlopers. Vraag me niet waarom. Totdat het algoritme me ineens een magische clip voorschotelde. Een zanger met een immens koor. Ik hoorde de muziek (het was een fragment want de app houdt rekening met je concentratievermogen van max 30 seconden) en raakte prompt in vervoering. Daarna luisterde ik het nog tien keer en begon naar meer te zoeken.

De zanger is Tiken Jah Fakoly, afkomstig uit Ivoorkust en een van de beroemdste Afrikaanse artiesten. Nee, ik had ook nog nooit van hem gehoord. Er is niet eens een Nederlandstalige Wikipedia-pagina over hem. Hij stond vorig jaar in het Concertgebouw in Amsterdam dus er zijn gelukkig mensen die hem wel kennen. In juli treedt hij op in Antwerpen. Met zijn muziek wil hij mensen bewuster maken, dat blijkt ook uit het lied dat ik hoorde.

De magie werd natuurlijk versterkt door het koor, dat 900 stemmen telt. Het blijkt onderdeel te zijn van het jaarlijkse festival Nuits de Champagne bij Troyes, zo’n 150 km ten oosten van Parijs, waar ze muziek programmeren “die de waarheid vertelt”. Dit jaar oktober staat onder meer Ben L’Oncle Soul geprogrammeerd. In een opwelling kocht ik tickets, want er bleken er niet veel meer beschikbaar. Dat geeft meteen goed mijn haat-liefde verhouding met Instagram weer, anders was ik dit avontuur nooit aangegaan.

Hieronder een volledige versie van het lied Plus rien ne m'étonne (Niets verbaast me meer) van Tiken Jah Fakoly. Met Engelse vertaling. Dan wordt meteen duidelijk hoe lastig dat vertalen is. Hij zingt “Ils ont partager le monde” en dat wordt vertaald als “They shared the world”. Daarbij komt het verschil tussen delen en verdelen om de hoek kijken. Hij bedoelt het laatste, dus ik zou zelf in het Engels kiezen voor divided. Want daar gaat het lied over, hoe de koloniale machten de wereld onderling verdelen zonder dat iemand er iets over te zeggen heeft.

Dat is de link met vandaag en morgen. Kolonialisme is een direct gevolg van de ongekende hoeveelheid oorlogen die al eeuwen in Europa gevoerd… werden, zou ik tot voor kort zeggen maar helaas is het weer… worden. De altijd “tot de tanden toe bewapende” Europese landen konden door die militaire macht ‘makkelijk’ de wereld veroveren. Het is een aspect van de geschiedenis dat vaak onderbelicht blijft. Europa ziet zichzelf graag als de bakermat van beschaving maar oorlog is minstens zo’n invloedrijk exportproduct.

Verder in deze editie zoals beloofd een beschouwing over iHostage, een stuk over de kleine wereld op mijn balkon, over mijn niet aflatende pogingen een middelmatige hardloper te worden, een politieke comedy en hoe ik als gevolg van ijdelheid mijn splinternieuwe iPhone stuk liet vallen. Maar eerst Dodenherdenking.

Het beeld dat meer zegt dan je denkt

Op de foto zie je een in Rotterdam beroemd oorlogsmonument genaamd ‘Ongebroken verzet’. Maar kijk naar de tekst. Waarom staat verzet met kleinere letters geschreven? De reden zal je niet kunnen geloven als je de huidige discussies volgt. Ik schreef er een stuk over en betrok het op deze tijd want daar is het monument ook voor bedoeld.

Lees: Ongebroken verzet

Het verhaal dat iedereen kent

Op verzoek van een lezer keek ik naar de Netflix-film iHostage, een thriller-drama gebaseerd op de gijzeling in de Amsterdamse Apple Store in 2022. De meningen over de film zijn zeer verdeeld maar ik was er aangenaam door verrast. Knap gemaakt en een slim gekozen invalshoek.

Lees: Hervonden herinnering

Camouflage als levenswijze

Op mijn balkon landde een kleine vlinder. Dat wil zeggen, hij lag lekker te dutten tussen de plantjes en schrok zich het leplazerus toen ik die water gaf. Hij vloog op, landde en bleef doodstil zitten. Ik maakte een foto en zocht op om wat voor soort het ging. Toen opende zich een geheel nieuwe wereld.

Lees: Mijn kleine wereld

Bizarre politiek

Second Tour is een ongebruikelijke politieke satire uit 2023 die ik online huurde. Het verhaal gaat over een onbekende politicus die uit het niets de nieuwe president van Frankrijk lijkt te gaan worden. Dan ontdekt een onderzoeksjournaliste dat er iets vreemds met hem aan de hand is. Vreemd moet je in dit geval breed opvatten, net als het woord comedy. Ik moest er niet om lachen maar ik heb me wel geamuseerd.

De film is nooit in Nederland te zien geweest. Ik bekeek ‘m via de Apple Store maar er zijn ook andere opties.

Lees: Amusante politieke corruptie

Buiten adem

Mijn jongste missie is een middelmatige hardloper worden. Dat wil zeggen dat ik de 10km in een uur kan lopen. Daarom moet ik trainen. Dat klinkt routineus maar dat is het niet. Wel word ik geholpen door Instagram, weer een reden om te leren accepteren dat ik verslaafd ben.

Lees: De just do it fantasie

Sociale media

Dank

Tot zover deze editie van In de Week, de persoonlijke nieuwsbrief van Francisco van Jole. De winnaar van het boek De Schaakspeelster uit de vorige editie heeft inmiddels bericht gekregen. Alle andere inzendingen dank voor het meedoen.

Dank ook voor het lezen, je aandacht, interesse en voor alle reacties via mail en comments. Met een like maak je me blij. Ken je iemand die In de Week ook leuk zou kunnen vinden? Stuur deze editie dan gerust door.