In de week #130

Over wat ik schrijf, zeg, zie, lees, luister, denk en tegenkom

Je ontvangt deze editie wat later dan gebruikelijk. Excuses daarvoor maar ik belandde op de terugweg uit Parijs in allemaal verkeersopstoppingen waardoor de rit langer duurde dan gepland. Ik was in Parijs om mee te doen met de 10 km Panthéon, een hardloopwedstrijd door het 5e arrondissement, waar ik me een paar weken terug in een vlaag van onnadenkendheid voor in had geschreven.

Ik merkte dat ik in de aanloop naar de start steeds zenuwachtiger werd. “We hebben een parcours uitgezet dat niet te heuvelachtig is,” beloofde de organisatie in een toelichting. Ik raak in Nederland al buiten adem bij een stukje vals plat. Zou ik kapotgaan van de klimmende straten?

Het klimmen was inderdaad afschuwelijk maar er speelde ook nog een ander probleem. Net voordat de start voelde ik aandrang dat ik naar de wc moest. Daar was geen tijd meer voor. Ik hou het wel op, dacht ik. Mijn psyche had echter andere plannen. Met iedere kilometer begon ik me meer zorgen te maken. Ik keek of er misschien urinoirs waren langs de weg. Helaas en andere opties - een afgelegen boom bijvoorbeeld - waren er ook niet echt. 10 kilometer lang was het een obsessie. Tot aan de finish. Toen bleek de hoge nood plots verdwenen. Zo werkt faalangst.

Ik zal niet liegen, het was een zware loop maar wat me zeer verraste was het publiek. Parijzenaars staan niet bekend om hun warme sociale vaardigheden maar nu zag ik een andere kant. Het publiek dat overal langs de kant stond, moedigde iedereen enthousiast aan. Mijn naam werd wel twintig keer geroepen. ‘Kom op Francisco! Hou vol!’ Misschien kwam dat omdat ik de laatste kilometers op mijn knieën over het asfalt kroop maar het was in ieder geval zeer motiverend.

Het was allemaal anders dan ik in Rotterdam gewend ben. In Parijs nemen ze het milieu zeer serieus. Dat wil zeggen dat er helemaal geen afval is. In Rotterdam ligt het parcours na afloop bezaaid met kartonnen drinkbekertjes en lege flesjes sportdrank. Hier niet. Bij de finish kreeg je een hardplastic beker met water maar die moest je ook meteen weer inleveren. Onderweg stonden er kranen voor wie dorst had. Zonder bekers.

Verder vond ik het allemaal zeer stijlvol maar ok, het is dan ook Parijs. Een enorme belevenis kortom. Ruim 8500 mensen hadden zich ingeschreven, 7515 hebben uiteindelijk de finish gehaald.

Hier een video-impressie.

franciscovanjole

A post shared by @franciscovanjole

Ik finishte op 1 uur en 12 minuten. Dat is geen geweldige tijd dus er is gelukkig nog ruimte voor verbetering. In september is de volgende loop in Parijs, die wordt gehouden bij het Trocadéro, tegenover de Eiffeltoren. Ik doe gewoon weer mee. Zoals altijd is het de bedoeling dat ik die in 1 uur ga lopen. En nu echt.

Zo zou ik willen schrijven

Ik las weer eens een boek dat ik zelf had willen schrijven. Dat vervult me altijd met een mengeling van afgunst en opluchting. Het eerste omdat ik het boek zelf niet meer kan schrijven, het tweede omdat ik het niet meer hoef te doen.

‘Momenten van onverwacht geluk’ van de Italiaan Francesco Piccolo is een eclectische verzameling gedachten en ervaringen. Die soms erg herkenbaar zijn: “Ik kan er uren over doen om te proberen erachter te komen of een jasje donkerblauw is of zwart.” Een deel speelt zich af in Rome en al lezende kreeg ik het gevoel dat ik er was.

Dun, leest wekker weg en beschikbaar in Kobo Plus. Ideaal om een middag te veranderen in een mini-vakantie.

Lees: Waarom wist ik dit niet?

We worden dom gemaakt

Ik zag donderdag de show Onbekommerd van cabaretier en filosoof Tim Fransen, van wie ik al eerder met plezier zijn bestseller In Onze Tijd las. De show was niet alleen erg grappig maar ook een verademing omdat deze zo uitgesproken antifascistisch bleek.

Wat me zeer trof was dat Fransen uitlegde hoe Big Tech er voortdurend op uit is het meest primitieve deel van onze hersenen te activeren, bijvoorbeeld met hun beruchte algoritmes. Het kenmerk van dat primitieve deel van het brein is dat het zich amper door de rest van je verstand laat weerhouden. Terwijl jij zeer beslist van plan bent af te vallen, bestelt het doodleuk een patat pindasaus. Dat hersendeel begint nu ons denken te overheersen en dat zie je ook terug in de politiek. Die is ronduit stupide. Ik zal er later nog eens uitgebreider op in gaan.

Wat me zeer inneemt voor Fransen is dat hij ingewikkelde - filosofische - thema’s aansnijdt maar er voor zorgt dat niemand zich buitengesloten voelt. Niet alleen wordt alles benoemd, het wordt ook uitgelegd. Hij liet me ook lachen om onderwerpen waarvan ik dacht dat ik er nooit om zou kunnen lachen.

Onbekommerd is op veel plaatsen al uitverkocht maar nog niet overal.

Er waren ook goede Duitsers

De voorbije week was het natuurlijk een en al fascisme vanwege de viering van de bevrijding en herdenking van de oorlog. Ik bekeek een film die het verhaal van de andere kant toont. ‘De moordenaars zijn onder ons’ uit 1945 is de eerste Duitse film die werd gemaakt na de Tweede Wereldoorlog en wordt alom gezien als een meesterwerk. Terecht, maar wat de film nu een extra lading geeft is dat de geschiedenis zich enigszins lijkt te gaan herhalen. Er worden daardoor plots allemaal zaken herkenbaar die dat niet zouden moeten zijn. De film is tot 5 juli gratis online te bekijken via Arte.

Lees: Al kijkend knaagt het geweten

De waarheid over liefde

Ik verliet deze week de bioscoop met het idee dat ik een film had gezien die slimmer is dan ik. The Other Way Round is een heerlijke Spaanse comedy over een stel dat uit elkaar gaat en ter afsluiting een groot feest wil geven. Het verhaal is gebaseerd op twee filosofische boeken en verder zit de film ook vol met spitsvondigheden. Je moet er wel tegen kunnen dat de regisseur je bijvoorbeeld expres gaat lopen vervelen, gewoon omdat dat grappig is.

Lees: Is Nederland te dom voor deze comedy?

Voor in je agenda

Anna Visser, die ooit de omroep Llink voor wereldverbeteraars oprichtte, liep een paar jaar geleden de Camino om het verdriet te verwerken nadat haar grote liefde plots overleed. Vervolgens werd ze zo gegrepen door de pelgrimsroute en de mensen die deze afleggen dat ze meer wilde en in Noord-Spanje een herberg begon. Ze schreef er een boek over. Zaterdagmiddag 7 juni interview ik haar in boekhandel Donner. Voel je welkom. Toegang gratis, aanmelden verplicht.

Sociale Media

Dank

Tot zover deze editie van In de Week, de persoonlijke nieuwsbrief van Francisco van Jole. Het is inmiddels na middernacht, dus bij voorbaat sorry voor de spelfouten. Voor de echte liefhebber: ik schreef deze week ook nog een stuk over de 4 mei speech van burgemeester Carola Schouten en wat me daar niet aan beviel.

Dank voor het lezen, je aandacht en voor alle reacties via mail en comments. Met een like maak je me blij. Ken je iemand die In de Week ook leuk zou kunnen vinden? Stuur deze editie dan gerust door.