In de week #132

Over wat ik schrijf, zeg, zie, lees, luister, denk en tegenkom

Eerst dacht ik nog dat het hooikoorts was maar na twee dagen, toen de echte koorts begon aan te zwellen om uiteindelijk de 39 aan te tikken, realiseerde ik me dat ik griep had. Dat virus schijnt rond te waren, geduldig wachtend tot de vaccinatie van het afgelopen najaar was uitgewerkt.

De thermometer op de foto zegt 38,5 maar iedere man weet dat de praktijk veel ernstiger is. Dat staat bekend als grap maar het is ook echt zo. Niet de mannengriep maar mannen hebben een minder goed ontwikkeld immuunsysteem dan vrouwen. Zo zijn er bijvoorbeeld meer mannen aan corona overleden. Uit respect voor het virus - nee, het is denk ik geen corona - ben ik in bed gekropen.

Dus er kwam niet zoveel van mijn week terecht. Een korte editie daarom, met wel twee bijzondere films die je thuis kunt bekijken.

Verborgen parel op Netflix

Na lang graven in het aanbod van Netflix stuitte ik op een Spaanse film uit 2020 die een hoge rating had maar waarvan amper Nederlandstalige recensies bestaan. De kans dat je ‘m kent is mede daarom niet zo heel erg groot en dat is jammer want het is een bijzondere film.

Adú is een jongetje van 7 jaar dat samen met zijn oudere zus voor zijn leven moet vluchten uit Kameroen nadat hij stropers heeft betrapt op het doden van een beschermde olifant. Hij wil naar zijn vader in Madrid. Het is een helse tocht met beelden waarbij je je ogen uitkijkt terwijl Adü steeds meer je hart verovert.

Lees: Waarom bleef deze Netflix-film verborgen?

Als het bij die ene jeugdliefde was gebleven

Het filmfestival van Cannes werd geopend met Partir Un Jour, een Franse romantische feel good film over een vrouwelijke topchef uit Parijs die door omstandigheden gedwongen wordt te gaan werken in het truckerscafé van haar ouders in de provincie. Daar loopt ze haar jeugdliefde weer tegen het lijf. De hoofdrol wordt gespeeld door de bekende zangeres Juliette Armanet.

Bij toeval ontdekte ik dat op Arte (gratis!) een korte film staat die door dezelfde regisseur is gemaakt, met dezelfde titel en hetzelfde thema en zelfs dezelfde hoofdrolspelers. Al zijn de sekseverdelingen omgedraaid. Nu is het de man, een succesvol schrijver, die terugkeert.

Het is een mooie vertelling van 25 minuten die geheid herinneringen losmaakt aan je eigen jeugdliefdes en er een paar vragen over oproept. Altijd als ik hoor dat mensen al sinds hun jeugd een stel zijn, rijst in gedachten automatisch even de vraag wat ze allemaal hebben moeten missen. Deze film draait dat om.

Extra verrassend is dat in de film nu en dan gezongen wordt.

Lees: Het leven dat je bent misgelopen

Oude stemmingen die naar boven komen

Ik schreef begin deze week een stuk over hoe ik, nadat ik bijna drie jaar geleden stopte met alcohol drinken, na enige tijd ook verlost ben geraakt van allerlei sombere gevoelens. Terwijl ik die nooit aan alcohol had gekoppeld, integendeel het overheersende beeld is immers dat je van drinken vrolijk en gezellig wordt.

Inmiddels heeft zich iets anders vreemds voorgedaan. Terwijl ik griep had, werd ik bekropen door andere verschijnselen waar ik al die tijd nooit meer last van had. Zoals wat ik ‘razende gedachten’ noem, het verschijnsel dat je in hoog tempo aan steeds verschillende dingen denkt en niet in staat bent dat te stoppen. Ik gaf stress daar altijd de schuld van (sinds ik geen alcohol drink heb ik amper nog stress) maar er was geen stress. Dus vraag ik me nu af of er misschien zoiets is al een psychisch immuunsysteem. En zo ja, of dat bij mannen dan ook zwakker ontwikkeld is dan bij vrouwen. Wellicht ga ik daar een andere keer wat over schrijven.

Lees: Tipsy van alcoholvrij bier?

Het mag gewoon weer

Alles was natuurlijk weer fascisme deze week, om maar eens een legendarische rubriek te parafraseren. In de Volkskrant stond dit weekend een razend interessant interview met de Portugese politicoloog Vicente Valentim. Hij legt uit dat de opkomst van extreemrechts niet is veroorzaakt door maatschappelijke teleurstelling, zoals media veelal beweren, maar doordat het taboe op dergelijke ideeën kapot is gemaakt.

Eerder deze week schreef ik een stuk met, zeg ik in alle bescheidenheid, een soortgelijke benadering. De dictatuur van de sterke man is altijd al populair geweest in bepaalde kringen, prins Bernhard bijvoorbeeld pleitte er voor. Het werd echter altijd - terecht - taboe verklaard.

Ik wilde eigenlijk nog een vervolg schrijven op basis van Valentim, maar mezelf kennende komt dat er niet meer van als ik het niet meteen doe.

Lees: Het gemak van de dictatuur

Sociale media

franciscovanjole

A post shared by @franciscovanjole

Dank

Ik ben zoals gezegd niet zo helder dus bij voorbaat excuses voor alle eventuele tik- en spelfouten of onbegrijpelijke formuleringen. Ik druk zo op ‘send’ en kruip dan terug in bed. Mannen zijn namelijk ook heel goed in zelfmedelijden, nog zo’n kwaliteit waar weinig over geschreven wordt. Dank voor je begrip, je aandacht en ook voor alle reacties via mail en comments. Met een like maak je me blij en wie weet misschien ook wel beter.

Ken je iemand die In de Week ook leuk zou kunnen vinden? Stuur deze editie dan gerust door. Krijg je In de Week doorgestuurd? Neem dan een gratis abonnement want geen week is hetzelfde. Iedere zondagavond in je mailbox.