In de week #134

Over wat ik schrijf, zeg, zie, lees, luister, denk en tegenkom

Ik heb een van de meest bewogen weken achter de rug. Dinsdag overleed Peter de Bie op vredige, zelfgekozen wijze. Hij was een van de belangrijkste mensen in mijn leven. Even daarvoor werd de dag ontregeld door de val van het kabinet en die avond stond ook nog een bezoek aan AFAS Live gepland waar Gims optrad. Zes jaar eerder had ik samen Peter en Dieuwertje hem zien optreden in Tivoli/Vredenburg, dus het werd een soort persoonlijk memorial concert.

Gims is een van de grootste Franse artiesten, die in Nederland niet heel bekend is. Toen we hem in juni 2019 zagen in de kleine zaal in Utrecht had hij net het Stade de France in Parijs, capaciteit 70.000 toeschouwers, uitverkocht. Hieronder zie je hem optreden in het exclusieve auditorium van Fondation Louis Vuitton in Parijs en een van zijn grote hits uitvoeren. Net als de Nederlandse Claude komt Gims uit Congo. Zijn broer is de eveneens grote ster Dadju.

Verder las ik deze week het nieuwe boek van Anna Visser, dat me emotioneel behoorlijk raakte, en interviewde ik haar daar zaterdag over in een tot mijn verrassing afgeladen theater van boekhandel Donner in Rotterdam. Donderdag bezocht ik een indrukwekkende theatervoorstelling met steracteur Hans Dagelet en woensdag zat ik in de Tweede Kamer om voor De Nieuws BV commentaar te geven op het debat daar. Ik ging op zondag ook nog naar een vurig flamenco-concert en schreef over de voorpremière van Porte Bagage, een - ook al - emotionele comedy.

Het was kortom een bewogen week met tranen en verdriet maar ook veel schoonheid en liefde zoals je in deze editie kunt lezen.

Wat een man, wat een leven

Een van de bijzonderste mensen die ik ooit heb leren kennen is zonder twijfel Peter de Bie, de laatste jaren bij het grote publiek vooral bekend als ‘de man van Dieuwertje’. Hij werd begin deze eeuw co-presentator van het radioprogramma Tros Radio Online waar ik al langer voor werkte. Er ontstond een band die ver voorbij het werk reikte.

Peter was in heel veel opzichten mijn tegenpool. Hij hield van allemaal die typische mannendingen waar ik niks mee heb en deed soms uitspraken die ik van niemand anders zou accepteren. In dat laatste had hij enorme lol want hij zorgde graag voor opschudding. Andersom accepteerde hij me volledig zoals ik ben, met al mijn gekmakende tekortkomingen, wat ik zelden heb meegemaakt bij andere mensen. We maakten samen veel pret want lachen was volgens Peter het beste medicijn tegen alles.

Hij was ook heel zacht en wijs en ik heb enorm veel van hem geleerd. Niet alleen op het gebied van werk maar bijvoorbeeld ook om van het leven te houden. Daar was Peter namelijk erg goed in. Totdat het leven hem niets meer te bieden had. Toen besloot hij dat het feest voorbij was.

Lees: Mijn beste vriend is overleden

Wat een vrouw, wat een avontuur

Anna Visser verloor een aantal jaren terug plotseling haar geliefde door een hartaanval. Haar wereld stortte ineen en ze besloot de Camino de Compostela te gaan lopen, de beroemde eeuwenoude pelgrimsroute naar de gelijknamige stad in Galicië. Dat veranderde prompt haar leven. Ze verkocht haar huis in Rotterdam en nam een herberg over die op de route ligt. Vervolgens kwam er zo een nieuwe liefde letterlijk op haar pad.

Over die avonturen en belevenissen schreef ze met haar vlotte pen een boek dat er om schreeuwt verfilmd te worden. Of dat gaat gebeuren weet ik niet maar nog voor de presentatie is het boek al toe aan een tweede druk en wordt er gewerkt aan vertalingen. In het tot de nok toe gevulde theater hing het publiek zaterdag aan haar lippen toen ze vertelde over de magie van de Camino. “De Camino,” zo haalde ze een bekende uitspraak aan, “geeft niet waar je naar op zoek bent maar biedt wat je nodig hebt.” Dat blijkt ook wel uit de voorvallen die ze optekent en die me soms tot tranen roerden. Maar er valt natuurlijk ook veel te lachen.

Lees en bekijk een interview met haar bij Rijnmond: Anna Visser schrijft het verdriet van zich af en vindt nieuwe liefde in haar herberg

Wat een film, wat een verhaal

Afgelopen zondagavond zag ik Cinerama de voorpremière van Porte Bagage, het indrukwekkende speelfilmdebuut van Abdelkarim en Asma El Fassi. Het is een comedy met de kracht van drama en gaat over een dochter die noodgedwongen haar oude vader, een weduwnaar, naar Marokko moet brengen waar hij zijn laatste levensjaren wil slijten. Ze gaan met een oude Mercedesbus op pad en er voltrekt zich een even liefdevolle als onrustige roadtrip door West-Europa. De knap gemaakte film gaat over familiebanden maar ook over de strijd van vrouwen om hun eigen leven te leiden. Na de zomer gaat Porte Bagage in combinatie met een cabaretvoorstelling op toernee door Nederland. Ik hoop dat deze speellijst klopt. Je krijgt een bijzondere avond.

Lees: Porte Bagage, lachen om de last van het leven

Wat een voorstelling, wat een dreiging

Twee stoelen stonden er donderdagavond op het podium van de Stadsschouwburg in Utrecht. Theatermaker Bo Tarenskeen en acteur Hans Dagelet namen plaats en vervolgens voltrok zich een huiveringwekkende dialoog. Dagelet speelt op verbluffende wijze de conservatieve rechtsfilosoof Carl Schmitt (1888-1985) die het nazi-regime mede vorm gaf. In deze setting, waarin Tarenskeen een mensenrechtenadvocaat speelt, probeert de laatste te achterhalen wat Schmitt dreef. Die vertoont geen spoor van spijt en vindt tegelijkertijd dat hij recht heeft op rehabilitatie.

De dag ervoor had ik het Kamerdebat over de val van het kabinet gezien en ik kreeg kippenvel van de overeenkomsten die ik zag tussen de ideeën en woorden van Schmitt en die van Wilders. Ik schreef er mijn zondagse opinie over.

Bo vertelde na afloop dat er na de zomer of volgend jaar mogelijk nog enkele opvoeringen komen. Volg zijn site of socials.

Lees: Wilders zei in het debat duidelijk wat hij wil en niemand schrok

Wat een vuur, wat een temperament

Zondagochtend zag ik in de serie kamerconcerten in Het Park een optreden van Araíz, een flamenco-ensemble met de fantastische Claudia Karapanou dat de Spaanse muziek vermengt met invloeden uit India en Griekenland. Treffend omdat de cultuur sterk is beïnvloed door de Roma, het nomadische volk dat vanuit India naar onder meer Spanje trok. Voor het eerst zag ik hoe de flamenco-dans ook doet denken aan de dansjes uit Bollywood. Net zoals je veel Arabische invloeden ziet. Ik maakte aan het eind een kort clipje dat ik bij wijze van experiment embed in deze nieuwsbrief. Hoop dat het werkt.

Sociale media

Dank

Veel dank voor het lezen en willen ontvangen van In de Week. Ik hoop dat je de nieuwsbrief met plezier leest, al is die deze week wat persoonlijker geworden dan gebruikelijk. Dank ook voor alle reacties via mail en comments. Als je me simpel blij wilt maken of troost wilt bieden, kun je deze editie een like geven.

Ken je iemand die In de Week ook leuk zou kunnen vinden? Stuur deze editie dan gerust door. Krijg je In de Week doorgestuurd? Neem dan een gratis abonnement want geen week is hetzelfde. Iedere zondagavond in je mailbox.