In de Week #94

Over wat ik schrijf, zeg, zie, lees, luister, denk en tegenkom

Ik was dit weekend op Ameland en begaf me naar een van de grote attracties van het eiland: de zonsondergang op het strand van Hollum. Die kun je nergens in Nederland zo mooi zien als daar. Ik geef toe, die bewering heb ik overgenomen van de plaatselijke VVV maar dat hoort bij vakantiegenot.

Zoals bij iedere attractie waren er meer mensen op het idee gekomen. Het bedienend personeel van de strandtent wist ook precies hoe laat het natuurspektakel zou plaatsvinden: 20:30 uur. Even daarvoor verzamelden mensen zich aan de kustlijn. Camera’s in de aanslag. Anderen kropen romantisch tegen elkaar of namen in lotushouding plaats op het zand. Het voelde een beetje als een Stonehenge zonder stenen. De vraag drong zich op of de zonsondergang het spektakel was of de manier waarop mensen er hier mee omgingen en hoe het kan dat zonsondergangen, net als bijvoorbeeld stromend water of bloeiende bloemen, nooit vervelen.

Maar de echte magie kwam daarna. Na een paar minuten was het zonneritueel voorbij. Ik beklom het duin en zag beneden bij de parkeerplaats waar ik mijn huurfiets had achtergelaten een klassieke auto staan die ik meteen herkende ook al waren vanwege de grote afstand alleen de contouren zichtbaar. Hé kijk, een NSU, dacht ik.

Ik keek zelf op van die gedachte omdat als je mij een seconde daarvoor had gevraagd of NSU een automerk is, ik je het antwoord schuldig was gebleven. Ik weet helemaal niks van auto’s, zo weinig dat ik me er zelfs bij voorbaat voor schaam. Dan stel ik me voor dat ik een misdrijf zie gebeuren en de politie me als getuige hoort. Wat voor auto was het? Een zwarte. Nee, wat voor merk, type? Ik zou met mijn mond vol tanden staan. Een misdaad onopgelost door mijn gebrek aan alledaagse kennis. Tekortschieten kan ook virtueel.

Hoe kon het dan dat ik deze auto, waarvan de laatste in 1972 werd gemaakt, wel meteen herkende? Het moet kennis zijn die ik opdeed als kleine jongen en waarvan ik vrij zeker ben dat ik die daarna nooit meer gebruikt heb. Het betekent dat ik dingen weet waarvan ik niet weet dat ik ze weet. Dat is een vreemde gedachte. Hoe kan je iets weten zonder te weten dat je het weet? Op de terugrit naar Rotterdam dacht ik over dat raadsel na, terwijl ik op de snelweg ondertussen probeerde automerken en types te onderscheiden en te onthouden. Ik kwam er niet uit.

Ik ben dus net weer thuis, daarom is In de Week dit keer een beetje laat en wat haastig in elkaar gezet. Volgende week wellicht nog wat meer over het Waddengebied.

Achtervolgd door een ongeschreven stuk

In de bibliotheek van het hotel op Ameland trof ik tussen de Duitse krimi’s een exemplaar aan van Duidelijkheid, het essay dat een van de beste parlementair journalisten, Tom Jan Meeus van NRC, eerder dit jaar schreef. Ik las het deze zomer en vond het een geweldig betoog waar ik zo graag wat over wilde schrijven dat het er niet meer van kwam. Het is zo’n boek waar na lezing elke pagina minstens voor de helft gemarkeerd is omdat ik dat écht niet moet vergeten. Iedere keer als ik bedacht wat ik er over wilde schrijven werd het verhaal groter.

Daarna las ik het essay van Frans Timmermans ‘Nederland is van ons allemaal’ en dacht dat ik de twee boeken mooi kon combineren. Hup, weer werd het verhaal groter, met natuurlijk nog meer losse eindjes. Ik bedacht even later dat ik Trump er bij moest betrekken, wat het nog ingewikkelder maakte en toen kwam Kamala Harris en bleek alles wat ik had bedacht toch niet te kloppen. Dus werd het geen verhaal.

Totdat ik deze zondagochtend in de bibliotheek Duidelijkheid zag. Ik vatte het maar als een teken op en tikte na het ontbijt ondanks de vakantie snel nog wat gedachten in m’n iPhone en stuurde die naar de redactie van Joop. Alleen al om te voorkomen dat ik er weer een week mee zou gaan worstelen.

Lees: Frans Timmermans tegenover Geert Wilders, seizoen 2

Wat niemand wil weten

Ik leerde deze week ook dat als ik wil dat een stuk gelezen wordt ik niet het woord feministisch in de kop moet gebruiken. Dan wordt het in ieder geval niet gelezen door degenen die het zouden moeten lezen.

Diep in de magazijnen van Netflix trof ik Chaos, een film uit 2001 die qua actualiteit en thematiek gisteren gemaakt had kunnen worden. Het is een comedy en thriller ineen en dat is niet het enige afwijkende. Na het bekijken kwam ik er achter dat ik al eerder een film zag van deze geniale regisseuse Coline Serreau. Dat was La Belle Verte, een sciencefiction film uit 1996 die recent herontdekt is door Millennials en Gen Z’s vanwege de juiste voorspellingswaarde.

Chaos vertelt het verhaal van een vrouw die getuige was van de zware mishandeling van een sekswerker. Omdat ze niet ingreep voelt ze zich schuldig en wil ze het goed maken. Ze probeert te achterhalen wie het slachtoffer is. Dat opent een verhaal met de ene verrassende plotwending na de andere. Maar bovenal schets Chaos een beeld van een maatschappij waarin mannen vrouwen behandelen als objecten. En van een paar heldinnen die dat niet meer pikken.

Lees: Een visionaire feministische film

Lopende zaken

Vaste lezers van In de Week weten dat ik probeer hard te lopen. Dat wil zeggen écht hardlopen en daarvan is pas sprake als je minstens 10 kilometer per uur loopt. Dat haal ik nu niet maar het moet lukken, alleen op de een of andere manier gebeurt dat steeds niet. Te weinig trainen zou een oorzaak zou kunnen zijn.

Volgens mijn logica voor succesvol mislukken moet je als de lat te hoog ligt, die nog iets hoger leggen. Dus heb ik me opgegeven voor de Bruggenloop, een parcours van 15 km. In december…

Ik heb maar eens opgeschreven wat er allemaal door mijn hoofd gaat terwijl ik me daar op probeer voor te bereiden door blootsvoets over het strand te rennen.

Lees: Waar ik aan denk als ik probeer hard te lopen

Sociale Media

Dank

Tot zover deze editie van In de Week, de dit keer wat gehaaste persoonlijke nieuwsbrief van Francisco van Jole. Dank voor het lezen en je aandacht. En ook voor alle reacties en likes, die ik zeer waardeer. Commentaar en opmerkingen zijn zeer welkom, ook via een reply. 

Vind je In de Week een aanrader? Stuur hem dan gerust door. Krijg je deze nieuwsbrief doorgestuurd? Abonneer je dan, helemaal gratis en ontvang In de Week iedere zondagavond.

Nog geen abonnee? Vul snel je email-adres in: