In de week #133

Over wat ik schrijf, zeg, zie, lees, luister, denk en tegenkom

In de Amsterdamse Torch Gallery werd zaterdag de fototentoonstelling ‘And then came John’ geopend. Het betreft zeer bekende foto’s van beroemdheden die door fotograaf Sandro Miller (hier op de rug gezien) opnieuw gemaakt zijn maar dan met de acteur John Malkovich in de hoofdrol. Bij Lubach gaf Malkovich er een heldere uitleg over. Bekijk dat hier terug.

Zelf slaagde ik er in John Malkovich (links) te fotograferen bij het enige portret waarop hij zichzelf is. Al ga je bij het zien van al die andere foto’s wel twijfelen of er zoiets bestaat als een echte John Malkovich. De acteur is namelijk als een kameleon in staat in ieder personage te veranderen, van Winston Churchill tot Marilyn Monroe, van Jean Paul Gaultier tot Mohammed Ali. Het is een verbazingwekkende ervaring om te zien hoe overtuigend hij dat doet.

Het lijkt misschien een gimmick maar dat is het verre van. Foto’s van beroemdheden zijn als kunstobject altijd een beetje lastig omdat de geportretteerde ster het beeld al gauw in de weg zit. Daar bedoel ik mee dat het amper te beoordelen is of het beeld van zichzelf sterk is, of dat het juist gedragen wordt door de bekendheid van het personage die een verhaal op zich is. Neem die iconische foto van Che Guevara als revolutionair. Had dat iedere militant kunnen zijn, of is het de legendarische grootheid die je imponeert? John Malkovich neemt ook zijn plaats in en dan krijgt het beeld ineens een andere zeggingskracht, het wordt als het ware ontdaan van de mythe.

De meest provocerende foto, naar mijn mening, hangt niet aan de muur maar zit in het bijbehorende boek waarop hij in de huid van Hitler kruipt. Het is de enige foto waarbij ik het gevoel kreeg dat de geschiedenis weer tot leven komt. Angstaanjagend. Het boek dat je ter plekke kunt inzien en aanschaffen is een collectors edition, dus houd rekening met de daglimiet van je bankpas. Ga in ieder geval wel kijken. De toegang is gratis en de mensen zijn aardig.

Verder heb ik deze week een magere oogst door de nasleep van de griep. Ik las niks maar gleed van een gigantische glijbaan, keek twee films en schreef een opiniestuk naar aanleiding van enkele gesprekken die ik tijdens het openingsfeestje in Torch voerde met wat van de aanwezigen. En op Cream Radio waren mijn favoriete zondagse nummers te horen.

Heb jij al een vluchtplan?

Tijdens zo’n opening van een tentoonstelling kom je mensen tegen die je al lang niet hebt gezien en een enkeling die je zelfs nog nooit hebt ontmoet. Ik ben om het zacht uit te drukken niet echt bedreven in de small talk die sociale bijeenkomsten zo gezellig maakt. Meetal ging het dus al snel over de zorgelijke toestand in de wereld en de vraag wat te doen. Weggaan naar een veilig land is dan een veel gehoorde optie, die ik voorheen ook wel zelf te berde bracht. Ik vertel tegenwoordig waarom ik daar mee gestopt ben. Daar blijkt een onverwacht effect van uit te gaan. Ook bij degenen tegen wie ik het zeg.

Lees: Hou op met te denken dat je altijd nog kunt vluchten

De zwakte van mannen

Op Netflix is net een Spaanse film, La Viuda Negra, uitgebracht over een afschuwelijke moord die in 2017 het land schokte. En helemaal toen in 2018 duidelijk werd wat er precies achter stak. Het is een thriller die extra indruk maakt omdat de makers zo dicht bij de werkelijkheid blijven. Hoofdrolspeelster Ivana Baquero bijvoorbeeld vertoont ook fysiek treffende gelijkenis met de vrouw waar de film om draait. Spoileralert: klink vooral niet op deze link als je je nog door de film wilt laten verrassen maar hier staat het hele echte verhaal.

Los van de moordzaak riep de verfilming, die meteen een enorme hit is, ook andere vragen bij me op. Zoals over de verhouding tussen mannen en vrouwen. Is deze film nou feministisch of juist het tegendeel?

Lees: Gevaarlijke vrouwen en de kracht van hormonen

Domme mannen

Een mannenfilm die wel in de bioscoop draait is The Surfer met Nicholas Cage. Die acteur is een soort tegenovergestelde John Malkovich. Hij kan maar één personage spelen en dat is Nicholas Cage zelf. Ook nu weer, al was dat geloof ik juist de bedoeling van de regisseur. Ik vond het met stip de slechtste film die ik in tijden zag maar naarmate ik er meer over nadacht werd mijn oordeel wel milder. De film stelt op een bepaalde manier masculiniteit ter discussie. Maar als dat al zo is dan vrees ik nog dat de doelgroep daar niks van mee krijgt.

Lees: Is deze film nou zo slecht of ben ik nou zo dom?

Zondagmuziek

Cream, het radiostation voor muziekliefhebbers, vroeg me 4 nummers te kiezen om te draaien als speciale selectie voor de zondag. Ze waren vanmiddag te horen tussen andere muziek door maar voor wie dat gemist heeft en toch nieuwsgierig is, heb ik een playlist gemaakt. Met als toegift een nummer dat afviel omdat het niet beschikbaar was. Ik bewaar daar diepe jeugdherinneringen aan omdat het bij mijn ouders thuis bijna ieder zondag gedraaid werd. Ik schreef daar in In de Week #109 al eens over.

Sociale Media

franciscovanjole

A post shared by @franciscovanjole

franciscovanjole

A post shared by @franciscovanjole

Dank

Sorry voor de late bezorging maar deze dag liep heel anders dan ik had gepland. Goh. Vanwege het tijdgebrek is deze In de Week ook langer geworden dan de bedoeling was. Dank voor je begrip alvast, je aandacht en ook voor alle reacties via mail en comments. Lezers die hun waardering laten blijken met een like, maken me nog eens extra blij.

Ken je iemand die In de Week ook leuk zou kunnen vinden? Stuur deze editie dan gerust door. Krijg je In de Week doorgestuurd? Neem dan een gratis abonnement want geen week is hetzelfde. Iedere zondagavond in je mailbox.